Het emotionele deel in onze hersenen herkent niet of iets een grap of werkelijkheid is. Dit deel van het brein ervaart de zinnen en de manier waarop ze uitgesproken worden als waar. Wat de werkelijke bedoeling is van degene die de grappig bedoelde opmerking uitspreekt, is een interessante vraag.Joke vertelt in deze blog over een situatie waarin haar humor een andere oorsprong had.
Het gebeurt me af en toe dat er een zogenaamd lollig bedoelde opmerking uit mijn mond floept. Ik heb daar achteraf spijt van. Zo ook vorige week. Ongeveer om het jaar organiseren we met vriendinnen een kledingruilavond. Afgelopen maandag was het weer zover. Een stuk of tien kwekkende vrouwen lopen rond en passen allerlei kledingstukken. Om de haverklap hoor je: ‘Van wie is dit?’ ‘Van jou? Oh leuk!’. Ik zie dat iemand iets aantrekt wat een ander net heeft uitgetrokken.
Kindermaat
Wat eerst keurig op stapels ligt en gerubriceerd in bloesjes, rokken, broeken, truien, vesten en dergelijk is na vijf minuten een chaos. Ik ben op zoek naar een spijkerbroek. Een vriendin staat naast mij naar bloesjes te kijken. Ik zie een paar broeken liggen en pak ze één voor één op. Allemaal te smal voor mij. Ik weet dat ze van mijn vriendin naast mij zijn. En ik zeg zogenaamd grappig: ‘Kindermaat’. Mijn vriendin reageert niet. Ik reageer ook niet. Ik ben een beetje geschrokken van wat ik net heb gezegd.
De werkelijke bedoeling
Sinds ik trainingen ontwikkel en verzorg over de werking van het brein, hoe het leert en wat daar voor nodig is, sta ik ‘aan’ op dit soort voorvallen. Wat maakt nou dat ik dit eruit floep? Het lijkt grappig bedoeld. Het kan een verkapt compliment lijken; ‘Zie toch eens wat een fijne kleine billen jij hebt en ik van die grote fietstassen’. Maar ik weet niet wat deze opmerking werkelijk bij haar teweegbrengt. Wat maakt dat ik dit zeg? Wat is mijn werkelijke vertrekpunt?
‘Status’
Met het antwoord ‘ga ik met mijn billen bloot’. Want waar het werkelijk overgaat is dat ik diep van binnen niet tevreden ben met mijzelf. Dan ga ik de ander verwijten dat zij mijn ideale billen heeft. Dus de buitenkant van de ander heeft het gedaan. ik zet zelf mijn ‘status’ onder druk door niet zo vriendelijk over mezelf te denken. Daarnaast weet ik dat de vriendin in kwestie soms ook onzeker is over zichzelf (en soms ook over haar billen). Ik wrijf een beetje zout in de wond. En dat prikt. Mijn brein wil zich mooier, beter voelen dan de ander. In mijn geval betekent dit dat ik mijn vriendin verwijt kleine billen te hebben. Ik zeg niets over de mijne in de opmerking. Ik maak de status van de ander klein en die van mij groot. Mijn werkelijke bedoeling diep van binnen is niet een grap maken, maar de ander kleineren, zodat ik me beter voel.
Ik giet het zogenaamd in de vorm van een grapje. Het emotionele deel in ons brein kent het onderscheid niet tussen grap en werkelijkheid. Dus ik heb haar flink geprikt en wellicht ook pijn gedaan. Lieve vriendin, ik ervaar jou als prachtmens van binnen en met mooie billen. Wij zijn beiden op onze eigen manier en verschijningsvorm mooie vrouwen. Ik ben gek op ons.
De werking van ons brein
Wil je ook meer kennis hebben over de werking van ons brein en weten wat de relatie van het brein met het begrip ‘status’ is? De kennis over je brein kun je daarna praktisch toepassen in de omgang met anderen (op de werkvloer of privé). Neem vrijblijvend contact met ons op!